Het leven is goed. Het leven is leuk. Je lijf is je instrument en het is een vanzelfsprekendheid dat je lichaam je overal en zonder problemen naartoe brengt. Je hebt soms wel wat ongemakken, maar over het algemeen ben je stabiel en lijkt alles automatisch goed te gaan. Je beweegt je zorgeloos door het leven.
Dat zorgeloze leven waarin alles automatisch goed gaat, kan helaas ineens omslaan door chronische pijn.
Meer dan drie miljoen Nederlanders weten waar ik het over heb. Het kan beginnen met een ongeluk of een vreemd symptoom ergens in je lichaam, zoals een doof gevoel in je teen of een milde hoofdpijn. Soms is het wel duidelijk wat de oorzaak was. Soms komt het bijvoorbeeld na een ziekte, maar het kan ook heel sluipend opkomen, zonder dat je enig idee hebt wat het probleem in gang heeft gezet. Het nare van alles is dat je er geen grip op krijgt. Het overkomt je echt en het gaat ook niet meer weg. De chronische pijn is gekomen en je wilt ervan af. Je begint bij het begin: je gaat naar de huisarts. Die stuurt je door en door en door van de een naar de ander en weer terug. Allemaal zonder het gewenste, blijvende resultaat: je pijn blijft aanwezig. De zorgverleners kunnen jouw pijn niet weghalen. Je raakt teleurgesteld en begint aan jezelf te twijfelen.
Wat is er toch met me aan de hand? Waarom kan niemand mij helpen? Ben ik dan echt zo vreemd? Als ik wat had, ging het toch gewoon over? Waarom kan niemand mij vertellen wat ik moet doen?
Een veel gehoorde klacht is dat niemand goed kan uitleggen waarom pijn soms wel weg gaat en waarom soms niet. Ook wordt vaak niet de tijd genomen om verder te kijken dan het fysieke aspect van de chronische pijn. Sommige specialisten wagen zich hier wel aan, maar omdat de zorgverzekering maar een beperkte behandeltijd vergoedt, kunnen zij niet de gehele uitleg geven over waarom jouw pijn maar aanhoudt. Het gevolg is dat iedere specialist een andere verklaring heeft en een andere oplossing. Het zijn puzzelstukjes die niet in elkaar passen, waardoor de puzzel niet afgemaakt kan worden. Dat leidt tot verwarring en het helpt je niet verder.
Tien jaar ervaring als fysiotherapeut en manueel therapeut heeft me geleerd dat het huidige zorgstelsel niet is afgestemd op mensen met chronische pijn. Het is pijnlijk om toe te geven, maar het is helaas waar. Er is te weinig ruimte voor dialoog en een luisterend oor. Aandacht heeft het verloren van wetenschappelijke protocollen. Tijd heeft het verloren van tijdsdruk. De zorg van vandaag is een race tegen de klok en in die race is er geen ruimte voor gecompliceerde pijnproblemen. Het is logisch dat je je alleen en in de steek gelaten voelt door zo´n zorgstelsel. De zorg voor mensen met chronische pijn schiet gewoon tekort. Dat moet anders en dat kan ook anders.
Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik bezig met het ontwikkelen van lessen over pijn. Ik geloof dat het vergaren van kennis over pijn de beste ingang is om je uiteindelijk van je pijn af te helpen. Meer begrip voor je pijn zorgt er namelijk voor dat je rust vindt in de chaos die chronische pijn kan veroorzaken. Rust werkt niet alleen pijnremmend, vanuit begrip en rust heeft verdere therapie een grotere kans van slagen. Chronische pijn heeft namelijk meestal meerdere revalidatie modules nodig om ervan af te komen en soms kan verdere revalidatie in het begin een beetje gevoelig zijn, of zelfs een beetje pijn doen. Ik zie veel mensen op dat punt stoppen met revalideren vanwege de pijn en dat is zonde, want je was zo goed op weg. Met pijnscholing kun je deze pijn opvangen en wordt je niet meer uit het veld geslagen. Daarom is pijnscholing absoluut de beste eerste zet.
Het wordt een pijnscholing verdeeld over 5 avonden, of ochtenden.
Korte lesblokken met theorie worden afgewisseld met de mogelijkheid tot vragen stellen en discussies over hoe de thema's op jouw leven van toepassing zijn. Ik ga uitgebreid de tijd met je nemen, zodat de kennis goed blijft hangen.
De lessen in pijn zullen beginnen na de zomer vakantie van 2019 plaatsvinden. kijk hier voor meer informatie