En dat doet zéééér! Dat doet echt verschrikkelijk zeer! Ik liep echt tegen de muren op van de pijn.
Ik schrijf dit verhaal twee weken nadat het me gelukt is om de ontsteking uit te laten doven. Het is me 3 x eerder gelukt en ook deze keer ben ik supertrots dat het me weer gelukt is.
Al mijn hele leven heb ik een gevoelig en kwetsbaar gebit. Als kind ben ik veelvuldig door de tandarts geboord en gevuld. Ik heb zo vaak een pijnlijke behandeling ondergaan dat ik een hekel heb gekregen aan de tandarts en hem ook te weinig bezoek. Daar komt bij dat ik echt van eten hou. Ik vind het niet heel alleen lekker. Ik kan er soms ook een inwendige onrust mee sussen, ik kan eten gebruiken als afleiding voor een vervelende situatie, of ik kan een gevoel van psychische leegte met eten opvullen. Ik kan goed van snoep afblijven als het niet in de buurt is, maar als er een zak chips, of snoep naast me staat, gaat hij op. Hoe goed ik mijn tanden ook poets, het lijkt niet op te wegen tegen de vernietigende werking van de zuren die mijn gebit aantasten.
Niet heel verwonderlijk dus, dat ik eens in de zoveel tijd een ontstoken kies heb. Dat snap ik zelf ook wel, maar ik kan mijn eetpatroon maar moeilijk veranderen. Ik moet er niet aan denken dat alles alleen maar groen, bitter en flauw smaakt. PFFF! Dat ongeremde eten wordt nog eens mijn ondergang!
Een ontstoken kieszenuw dus.
Een ontstoken kieszenuw is een goed voorbeeld van acute, neuropatische pijn.
En die ervaring wil ik vandaag met jullie delen in deze blog.
Bij acute schade, of dat nu schade is door een mechanische, een chemische, of door een thermische oorzaak, treedt de ontstekingsreactie in werking.
Een ontstekingsreactie is een reactie van moeder natuur op schade in je lichaam.
Tijdens de ontstekingsfase gaat je eigen lichaam in de aanval tegen het vuil in de wond en tegen afgestorven weefsel.
kleine cellen eten de vieze en dode randjes van de wond weg en daardoor wordt het een schone wond. Op zeker moment besluit het lichaam dat de ontsteking lang genoeg geduurd heeft en onder invloed van het hormoon cortisol (dat is lichaamseigen prednison) wordt de ontsteking geremd. Daarna begint je lichaam met de wederopbouw van dat deel wat beschadigd is.
Al sinds de tijd van de romeinen is de ontstekingsreactie een bekend en goed gedocumenteerd, medsich fenomeen. Het gaat gepaard met de 4 elementen :
dolor, rubur, liquor en tumor oftewel , pijn, roodheid, vocht en zwelling.
Een ontstekingsreactie treedt in vanaf ongeveer dag 2 na het ontstaan van de schade en duurt tot ongeveer dag 5 na het ontstaan van de schade.
Dus maar drie dagen in totaal.
In mijn geval was dat dus donderdag, vrijdag en zaterdag.
NB!!! Een ontstekingsreactie is niet hetzelfde als een infectie! onthoud dat goed. Een infectie is een invasie van bacterieen en virussen van buitenaf.
Het begon op donderdag. Ik herkende die typische pijn van de voorgaande keren.
Ik wist wat me te wachten stond en wat ik er tegen moest doen. Ik moest direct stoppen met elke vorm van consumptie. Dus niet eten, niet drinken (zelfs water jaagde mijn gebit op hol) en niet roken (o ja , die vergat ik nog te vermelden.... mijn haat liefde verhouding met sigaretten. Misschien waren het wel die drie sigaretten op woensdag die dit hele proces in gang hebben gezet).
het begon met een aanzwellende pijn die je kunt vergelijken met een naderende trein.
De pijn komt eraan - wordt steeds erger - bereikt een climax - dooft geleidelijk uit.
De episodes volgden elkaar op met een tussenpauze van zeker wel tientallen minuten.
Donderdag was het nog dragelijk. Wat begon als een irriterende gevoeligheid, vorderde gaandeweg tot een hevige lokale pijn met een klein beetje uitstraling naar dezelfde kant van mijn gebit. (rechtsboven, de eerste tand na mijn hoektand). Op donderdag kon ik nog wel iets anders doen dan met mijn aandacht bij de pijn zijn. Ik kon nog wel werken, netflix kijken. of spelen met mijn kinderen.
Ik schoof aan tafel met het avondeten en besloot toch mee te eten, want het ging nog wel. En toen, na een paar happen van de lasagne, gebeurde het!
de pijn kwam als een trein in de verte aan, maar het zwelde zover op dat ik me helemaal terug voelde trekken in mezelf. De pijn consumeerde mij!
Dit is precies zoals ik het me herinnerde van de vorige keren. Die intense pijn waarbij je helemaal alleen wil zijn. Je wilt geen rekening hoeven houden met anderen. Hoe gek het ook klinkt, het vriendelijke masker wat we opzetten in het contact met anderen lokt alleen maar meer pijn uit. Dit is zulke hevige pijn dat je hem echt alleen en in stilte moet verdragen en verwerken. ik stond op van de tafel en vertelde dat ik echt even alleen moest zijn. Dus ik vertrok direct. Ik geloof zelfs zonder excuus.
Vanaf dat moment ging de pijntrein niet meer weg. Hij bleef in de verte goed hoorbaar, zwelde op tot een steeds hogere piek en ging daarna ook niet meer helemaal weg. De pijn straalde uit naar mijn rechter keel, naar mijn rechter oor, mijn rechter oog en een beetje naar mijn hoofd.
De episodes volgde elkaar ook sneller op, tot een constante stroom van hevige pijn met nog pijnlijkere pieken.
Wat ik me nog heel goed herinner was dat ik dit aanvankelijk nog wel als een interresante ervaring voor mijn werk kon beschouwen, maar op zeker moment was het echt niet leuk meer. Ik werd angstig als ik merkte dat er weer zo'n pijnaanval aankwam. Het gebeurde ook zo vaak en het duurde zo lang dat ik echt wanhopig werd.
Een alles consumerende pijn, uitstraling, angst voor de pijn en pure wanhoop. Zo herken je de mensen met neuropatische pijn.
Godzijdank is er pijnstilling! Paracetamol 500 en ibuprofen 400. Die combiniatie dempt de kiespijn het beste. Zo kon ik tenminste ook nog een beetje slapen, want een ontsteking houdt geen rekening met nachtrust.
Op vrijdag was de tand naast mijn rechter hoektand niet meer pijnlijk, maar was de pijn verplaatst naar mijn rechter achter kies. De dag daarna stond mijn hele rechter onderrij in brand.
Ik heb twee dagen lang in een pijntrance verkeerd, waarbij ik echt niets anders kon doen dan alleen zijn met de pijn. Ik heb me vrijdag afgemeld op het werk. Tv kijken ging niet meer, praten ging niet meer, lauw water drinken deed me zeer. Wat eigenlijk nog het best hielp, was hardlopen. Op een hoog tempo. Gek he! Dan kon ik tenminste iets doen met mijn wanhoop en angst. Ik kon ernaar bewegen. Als ik stilzat was ik de sjaak, maar de pijn kon een rennende Robert niet pakken. Lang hardlopen had ook als voordeel dat pijnstillende hormonen vrijkwamen en dat dempte de pijn weer. Je kunt helaas geen dagen achter elkaar rennen. Dat houdt niemand vol. Dus het andere beste alternatief was om als een hond op mijn knieen en ellebogen op het vloerkleed te rusten met mijn hoofd boven een soepkom en mijn mond ontspannen openhangend.
Zo kon ik, al kreunend, de pijn het beste opvangen. Ik kon de pijn door me heen laten stromen zonder weerstand en zo kon mijn systeem het vuil eruit kwijlen (vandaar de soepkom).
Zaterdag avond zwakte de pijn goed af en zondag wist ik dat het voorbij was. Het was me weer gelukt, maar jeetje wat was dit heftig.
je kunt je natuurlijk afvragen waarom ik niet gewoon naar de tandarts ben gegaan.
Zoals ik al zei ; ik heb een hekel aan de tandarts. Ik heb daar geen goeie ervaringen mee. Ik heb ook al eerder meegemaakt dat ik er meer last door kreeg. Hier mocht de tandarts van mijn niet aankomen. Ik vertrouw hem gewoon niet. De tandarts is mijn trauma. Ik lijd nog liever deze pijn, dan dat de tandarts er met zijn boor induikt.
Ik geloof meer in de kracht van mijn natuurlijk herstel dan de symptoombestrijding. Ik geloof meer in de waarde van de symboliek achter deze pijn dan het verwijderen van mijn kieszenuw. En ik heb het eerder gedaan. Ik weet dat ik het zelf kan oplossen.
De pijn heeft me er weer aan herinnert dat gezondheid niet altijd vanzelfsprekend is in een wereld gevuld met ongezond eten.
Ik ga mijn leven beteren. minder snoep, weer stoppen met roken, goed poetsen, goed flossen, minder brood. en matigen met alles. Mijn grootste uitdaging in het leven.
Hoe kan ik dat nu toch het beste aanpakken?